สวิง สวาย คอนเสิร์ต…

05.06.2010 ไปดูคอนเสิร์ตมา…

คอนเสิร์ต สวิง สวาย กับ เจี๊ยบ วัชระ ปานเอี่ยม (Swing Survive with Jeab)
ที่ศูนย์วัฒนธรรมฯ หอประชุมใหญ่..
ได้แรงบันดาลใจมาจากตอนดู DVD (ผี) ของเฉลียงที่เล่นให้กับชมรมสถาปัตย์ฯจุฬาฯ พอ

ครั้งนี้เห็นปั๊บ ก็เลยรีบแจ้นไปดู

กำหนดการทีแรกบอกว่า เริ่มเล่น หนึ่งทุ่มตรง พอระหว่างทางมีการเผาบ้านเผาเมือง ไทยทิค

เกตฯ เลยแจ้งว่าร่นเวลาเป็น หกโมงเย็น พอเอาเข้าจริงปรากฎว่า เริ่มเอาเกือบทุ่มนึงอีก นี่

แหละน้า …สไตล์ไทยแท้จริง ๆ ใครไปตรงเวลาที่กไหนด อดข้าว อดน้ำไป ก็จะหิวข้าวกันน่าดู

….ไม่เป็นไร นิดหน่อย..
เหตุการณ์รอบ ๆ คือ พบว่าคนที่มาดูส่วนใหญ่ อายุเกือบกึ่งศตวรรษ และ ค่อนไปทางไม้

ใกล้ฝั่งแล้ว คาดว่า เป็นบิ๊กแฟน ของเฉลียง หรือ คนรุ่นที่มองโลกเป็นบวกบวก คือ ผ่านร้อน

ผ่านหนาวมาจนโชกโชน และ อยากมาเติมไฟให้กับตัวเอง มองไปมองมา อ้อ นี่มันรุ่นคนกัน

เองทั้งนั้น รู้สึกไม่แปลกแยก และ เหมือนมางานเลี้ยงรุ่นตัวเอง หน้าตาทุกคนดูเป็นมิตร ยิ้ม

แย้มแจ่มใจ มีเสียงหัวเราะเป็นระยะ ๆ แบบพวกคนที่อารมณ์ดี หลายๆ คู่มากับแฟน ก็เป็น

แบบแฟนที่คบจริงจัง หรือ ครอบครัวลูกหนึ่งประมาณนั้น ไม่ใช่พวกกุ๊กกิ๊ก ออดอ้อน หรือ

รัดฟัดนัวกันแบบพวกวับรุ่น.. ที่บู๊ทการกุศลของสมาคมคนพิการทางสายตา พบคุณประภาส

(ชลศรานนท์) ปรากฏว่าแฟนคลับแตกตื่น เข้ามาขอถ่ายรูปกันยกใหญ่ แต่ก็เป็เหมือน

มารยาทที่ดีอย่างหนึ่ง คือ เมื่อได้(ถ่าย) จนพอเพียงแล้ว ทุกคนก็คืนเวลาส่วนตัวให้คุณ

ประภาส ด้วยการปล่อยแกเดินไปเดินมาเหมือนปรกติ ไม่เข้าไปรุมล้อมแกอีก …แปลกดี แต่

ก็ทำให้บรรยากาศ สบาย ๆ ไม่อึดอัด

และก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อเข้าไปด้านใน พบกลุ่มคนเดินทักทายกันเหมือนที่บ้านตัวเอง ไหว้

กันไปมา เหมือนมากกว่าครึ่งรู้จักกันมาก่อน มาจากหลายกลุ่มใหญ่ กลุ่มสาธิตเกษตร กลุ่ม

ถาปัตย์ กลุ่มแฟนเฉลียง (ใช้ชื่อ "เพื่อนสนิทชิดเฉลียง") และ พวกสูงวัยว่างงานทั่วไป เราอยู่

ในกลุ่มนั้น

 

คอนเสิร์ตเริ่ม(จริง ๆ ) ประมาณหกโมงสี่สิบห้า มีเพื่อน ๆ ของเฉลียงมาทุกคน ขาดแต่ จุ้ย ศุ

บุญเลี้ยง คนเดียว (แต่เค้าจะมีคอนเสิร์ตในวันอาทิตย์ด้วย) เริ่มจาก แต๋ง ภูษิต ไล้ทอง มา

โชว์ฝีมือเป่าแซ็กฯที่ช่ำชอง ต่อด้วย ดี้ นิติพล ห่อนาค ที่กำลังอ่วมจากเพลงดัง ขอความสุข

คืนกลับมา ในขณะนี้ … จากนั้นก็มาถึงความฮาขั้นเทพ ทีมงานบุญชูฯ คือ หนุ่ม สันติสุข

และ กิ๊ก เกียรติ กิจเจริญ มาปล่อยมุขฮากระจาย เกือบ สี่สิบนาที… ช่วงปลาย เป็นคิวของ

น้องรักทั้งสองคน เกี๊ยง เกีรติศักดิ์ และ นก ฉัตรชัย (ดุริยะปรานีต) กับเพลงเบา ๆ สบาย ๆ
ท้ายที่สุดก็เป็นคิวของช่วงเล่านิทาน แต่ครั้งนี้ เขาเอานิทานหิ่งห้อยออกไป แล้ว ใส่เรื่องตลก

ที่ผูกรื่องได้เข้ากับเหตุการณ์ปัจจุบัน พร้อมมุขเสียดสี อย่างร้ายกาจ
เพลงที่เอามาร้องครั้งนี้ ค่อนข้างย้อนวัยไปมาก… ถูกใจป้า ยาย ทั้งหลาย และ หนุ่มสาวที่

นิยมรีโทรฯในสมัยนี้ ทั้งเพลงประกอบภาพยนต์ วัยอลวน เพลงเก่าสมัย 2509 เพลงของครู

สุรพล (โทนวณิก) และ เพลงที่มีเรื่องเล่าของเฉลียง
เจี๊ยบใช้การผูกเรื่อง เล่าถึงชีวิตตัวเองที่เติบโตมาและเกี่ยวเนื่องกับดนตรี ตั้งแต่กีตาร์ตัวแรก

ที่ขอให้แม่ซื้อ ตอนอายุ 9 ขวบ ราคา 450 บาท เพราะอยากเท่ห์เหมือน ไพโรจน์ ในหนังวัย

อลวน จนมาถึงเพลงจีบเพื่อนสาว ที่สาธิตเกษตร (มาดูด้วย) และ มาถึงกีตาร์ที่โกหกแม่ว่า

ซื้อมา 4500 ตอนทำงานเพชรฆาตความเครียดปี 2529 แต่ราคาจริงคือ 19000 พอเล่าถึง

ช่วงมากำกับหนัง ละคร ก็เอาเพลงช่วงนั้น ๆ มาร้อง… สอดรับไปกับอารมณ์ของการแสดง
การพูดจาระหว่างเพื่อนบนเวที ได้บรรยากาศสบาย ๆ และ มีความสุขที่เห็นเพื่อน ๆ รักกัน

และ ช่วยเหลือกัน มีการใช้คำเสียดสี และ เหน็บแนม ได้อย่างเฉียบแหลม และ คมคาย  ทำ

ให้สามชั่วโมงกว่า ๆ ผ่านไปเร็วมาก (ถ้าไม่หิวข้าว)
ท้ายสุดมีการร้องเพลงที่แต่งให้กับสมาคมคนพิการทางสายตา เนื้อเพลงบอกว่า แม้สายตา

จะไม่เห็น แต่รับรู้ได้ด้วยจิตใจ….เป็นเพลงที่สวยงาม เกิดแรงบันดาลใจจากการที่ผู้แต่ง(นก)

เห็นผู้พิการทางสายตาสองคนผัวเมีย…แล้วเค้ามองกันอย่างไร เค้าเห็นความดีของกันได้

ด้วยจิตใจ และ มองโลก ไม่เป็นเหลือง ไม่เป็นแดง… เค้าเห็นแต่ความสวยงาม….แน่นอนจริง

ๆ
เพลงทั้งหมดทั้งปวงถูกแต่งขึ้นมาด้วยมุมมองที่แปลกไปจากคนอื่น โดยประภาส ดี้ นก และ

แม้แต่ตัวเจี๊ยบเอง ทุกคนมีความคิดทางด้านบวก และ ส่งพลังไปยังกันและกัน เหมือนที่เขา

ว่ากันว่า อยู่กับคนบวก ชีวิตเราบวก (เพราะเราจะคิดบวกตามเค้า)…
ในอดีต ยี่สิบปีที่แล้ว ได้ยินเพลงเฉลียง(ที่ไอ้มนชอบเหลือเกิน) แล้วรู้สึกว่าเพลงบ้ารัยวะ

ติ๊งต๊อง กล้วยไข่ ไข่เจียว ฯลฯ ของกรูต้อง อัสนีย์ โน่น พอชีวิตผ่านร้อนหนาวมาเยอะแล้ว

ฟังอีกครั้ง ถึงจะเข้าใจ ว่าการสร้างมุมมองของเรื่องอะไร ขึ้นอยู่กับทัศนคติของเราจริง ๆ
เพลงสุดท้าย(ที่สุด) คือ เร่ขายฝัน ……ใครไม่มีฝันให้ยืมไปด้วย…ฝันให้เสร็จแล้วมาเอาไป

ใหม่….
ความสุขมาก ๆ นี้ จะช่วยเป็นแรงบันดาลใจไปอีกนาน….